"Dat spookschip in Urk"

--Zeven jaar lang lag er een spookschip in de haven van Urk.

Geen naam, raar volk aan boord, maar meestal niemand en zo grauw en kil als een bunker....

Het schip lag er gewoon, niemand keek ernaar om.

De jaren zonder onderhoud hadden haar zeker geen goed gedaan. Buitenom was ze erg gaan roesten, maar vooral binnen was het alsof er een wervelwind had gewoed.

In de machinekamer was in al die jaren nog geen poetslap naar binnen gegooid. Ook was de Poolse wachtsman die erop zat "vergeten" om de machinekamerluiken boven de hoofdmotor te sluiten, waardoor er 7 jaar lang regenwater, sneeuw en bende over de motor was gelopen.

De motoren hadden al die tijd niet gedraaid, en er gingen allerlei verhalen de ronde in Urk over de staat van de machinerie.

De schroef zou eraf zijn gehaald, want Scheepswerf Mets moest nog geld hebben van de vorige eigenaar, en de hoofdmotor was helemaal vastgelopen. De Scania en Werkspoor generatoren waren zo oud als de weg naar Rome en verder zat er ongelofelijk veel asbest op die boot, en andere gevaarlijke stoffen. Ook zaten er 10 Poolse krakers op de Castor, die er juridisch nooit meer af te krijgen waren.

Er lag inderdaad een schroef op het achterdek, en de motor zag eruit om te verschrotten. Die Polen zaten er inderdaad op, 10 man sterk. De isolatie was zeker twijfelachtig, en leek erg op asbest. Na een inspectieronde was een vreemd gevoel en jeuk overal toch zeker beangstigend, met de verhalen van gevaarlijke stoffen in het achterhoofd.

Toch konden de nieuwe eigenaren het niet meer aanzien dat zo'n fantastisch schip lag te vergaan in Urk, en gingen ervoor.

Passantentarief

De eerste keer dat de Castor haar nieuwe baasjes zag, zal ze waarschijnlijk haar neus hebben opgehaald. Een piepjong stel, net van school, rijdend in een gare Seat Marbella.

Geld was er inderdaad niet, dus het onderste moest uit de kan.

Na wat rondvragen bleek dat de gemeente Urk de Castor aan de ketting had gelegd omdat er al die jaren geen cent havengeld was betaald. Voor het gemak had de gemeente Urk maar het passantentarief berekend over al die jaren, waardoor de schuld was opgelopen tot tegen de honderdduizend euro.

Urk had zeker geprobeerd de Castor te onteigenen om haar vervolgens te veilen, maar dit bleek jurdisch onmogelijk.

De huidige eigenaar, een Belg, bleek al jaren zijn telefoon niet meer op te nemen voor de abmtenaren van Urk. Het plan wat hij voor ogen had met de Castor was in rook op gegaan. De Castor was voor hem een enorm blok aan zijn been geworden.

Een voorstel om het schip van de hand te doen, waarbij de havengeldschuld van zijn naam werd geschrapt nam hij daarom met beide handen aan.

Ook de gemeente Urk wilde maar wat graag van het schip af. Ze hadden plannen met de visserijhaven, maar de Castor lag enorm in de weg. Ze zaten daarom met een schip van 500ton in de maag, en die wilde ze maar wat graag verwijderd hebben.

Na langdurig overleg deed de gemeente water bij de wijn, en scholden een deel van de havengeldschuld kwijt, mits het schip binnen 5 dagen de haven zou verlaten, op straffe van duizenden euro's per dag dat ze er langer zou liggen.

Doodschip

Een schip wat 7 jaar lang had stilgelegen binnen 5 dagen aan de praat krijgen, dat is zondermeer een uitdaging. Het totale kapitaal wat hiervoor nog voorhanden was, na betaling havengeldschuld, bedroeg 1250 euro. En dan nog de bijl die boven het hoofd hing als het niet binnen 5 dagen zou gebeuren.

Verder was er geen kennis hoe het schip nou eigenlijk functioneerde. Dus maar begonnen met prutsen aan de Scania generator, in de vrieskou met alleen een Maglite als lichtbron.

De volgende dag kregen we hulp van de eigenaar van een zuster van de Castor, de Antares. Met hem stapte er 30 jaar ervaring van precies deze schepen aan boord.

De Scania was snel genoeg aan de praat, een nieuwe set accu's en wat doorgerotte koelwaterleidingen vervangen was voldoende om het schip weer tot leven te brengen.

De volgende dagen werden stap voor stap alle systemen opgestart. Electra, perslucht, brandstof, smeerolie, ventilatie, zoetkoelwater, zoutkoelwater, stuurinrichting, hydrauliek, navigatieinstrumenten, lenssystemen, brandblussysteem etc etc.

Een leuke uitdaging was het vullen van het zoetkoelwatersysteem, of inter-koeling. Er was wel water verkrijgbaar op de kade, maar omdat het -10 was, was er geen druppel uit de slangen te persen.

Uiteindelijk was het de beurt van de hoofdmotor.

Verbazingwekkend genoeg starte hij gelijk na het eerste schot lucht. Gelijk daarna sleurde de Castor zich in de meertrossen; het verhaal van de verwijderde propeller bleek ook een fabeltje.

De afstandsbediening van de hoofdmotor bleef weigeren, waardoor de Castor uiteindelijk op de ouderwetse manier haar rug aan de haven van Urk had toegekeerd; met de telegraaf.